Uczenie się z wykładu

Nastawienie fizyczne do odbioru wykładu to także przygotowanie notatnika, dobrego długopisu lub kilku dobrze zaostrzonych ołówków. Uprzednie przygotowanie tych materiałów pozwoli zredukować do minimum zbędne ruchy już w trakcie wykładu. Uczenie się z wykładu jest możliwe tylko przy aktywnym udziale słuchacza i polega na:

– śledzeniu toku wywodów wykładowcy:

– odróżnieniu nowych składników wiedzy od już znanych:

– dążeniu do zrozumienia myśli, uchwycenia bliskich i dalszych powiązań między poszczególnymi twierdzeniami:

– nastawieniu na zapamiętanie zasadniczych tez, przyswojenie maksimum wiadomości:

– zastanowieniu się nad przydatnością określonej wiedzy w pracy zawodowej:

– krytycznej ocenie materiału:

– uchwyceniu syntezy zagadnienia:

– bezpośrednim udziale (sygnalizowanie wątpliwości, prośba o powtórzenie nazwiska, definicji czy innego fragmentu, zgłaszanie się do odpowiedzi w’ przypadku odwoływania się wykładowcy do wiadomości słuchaczy iip.).

Słuchając wykładu należ}' od razu nad nim pracować, tzn. kojarzyć słyszane treści, wiązać je w pewien określony system, w pewnego rodzaju plan na własny użytek. Ż kolei len plan powinien przenikać się i łączyć z tym, co już wiemy na dany temat. Słuchając wykładu należy' selekcjonować jego treść, odrzucając zdania zbędne, epizodyczne i dygresyjne, które uatrakcyjniają wykład, mają pobudzić lub odświeżyć uwagę słuchaczy, lecz do istoty sprawy nic ważnego nie wnoszą. Dlatego też w trakcie słuchania wykładu należy koncentrować się wyłącznie na treściach ważnych i istotnych. Ważna treść lub informacja to ta, która ma bezpośrednie powiązanie z tematem wykładu, ma charakter definicji, tezy, wniosku. Treść taką zazwyczaj podkreśla sam prelegent. Może to robić przez poprzedzanie ważnych treści wypowiedziami wr rodzaju: „wobec tego”, „jak z powyższego wynika”, „tak więc”, „wynika z tego” lub też wyliczeniem: „po pierwsze”, „po drugie” ilp.