Polskie tradycje samokształceniowe sięgają znacznie dalej niż w lata dwudziestolecia międzywojennego. Starania o upowszechnienie idei samokształcenia w narodzie polskim były' jeszcze większe w czasach rozbiorów. Niski poziom szkół elementarnych oraz działania gcrmanizacyjne i rusyfikacyjnc zaborców stały' się przyczyną wywołania szerokiego ruchu oświatowego we wszystkich zaborach. Przyjmował on formę samokształcenia indywidualnego bądź zbiorowego, głównie w' postaci kółek samokształceniowych, gdzie ze szczególnym zapałem studiowano historię Polski oraz zagadnienia kultury narodowej. Ruch ten wspierała literatura pedagogiczna, a zwłaszcza takie książki, jak M. Wiszniewskiego Myśli o kształceniu samego siebie (1873), W. M. Kozłowskiego Co i jak czytać (wiele wydań), A. Dygasińskiego Jak się uczyć i jak uczyć innych (1891) oraz prace S. Karpowicza i J. W. Daw ida.
Czytaj Dalej