Category Samokszałcenie

Wiele lat później w Słowniku pedagogicznym sformułował W. Okoń następujące określenie samokształcenia: „… osiąganie wykształcenia poprzez działalność, której treść, cele, warunki i środki ustala sam podmiot. W procesie samokształcenia jego cele się dynamizują, osiągnąwszy wyższy stopień świadomości uczący się dokonuje często ich przewartościowania i udoskonalenia. Samokształcenie osiąga optymalny poziom wtedy, gdy przekształca się w stałą potrzebę życiową człowieka oraz. stanowi oparcie dla kształcenia ustawicznego“ !0.

Przemęczenie. Zdarza się, że uczucie zmęczenia pojawia się zaraz po rozpoczęciu nauki lub nawet przed jej rozpoczęciem. Jeżeli nie zanika ono po wypoczynku albo jeżeli wypoczynek jest zbyt krótki i przez to niewystarczający, może dojść do nagromadzenia się w organizmie następstw zmęczenia, a samo zmęczenie przekształca się wówczas w przemęczenie. Przemęczenie jest w-ięc konsekwencją zapracowywania się bez wytchnienia, gonienia resztkami sił aż do całkowitego wyczerpania. Zmęczenie przechodzi w’óvvczas w przemęczenie ogólne i chroniczne, tak że najlżejszy wysiłek umysłowy staje się trudnością nie do pokonania. Jak z tego wynika, chroniczne przemęczenie jest chorobą, którą należy leczyć.

Jak prowadzić zeszył przedmiotów’)'? Wyjaśnimy to na przykładzie: załóżmy, że samouk jest słuchaezem zaocznego kursu kwalifikacyjnego i samokształcenie jest główną metodą zdobywania przez niego nowych wiadomości. W takim przy padku zeszyt jest fotografią całokształtu pracy samouka w danym przedmiocie nauczania. Nie może on być jednak brulionem do wszystkiego. Sporządzane w zeszycie notatki nic mogą być zbyt szczegółowe ani też zbyt ogólne. Są trzy sposoby prowadzenia zeszytów przedmiotowych:

Artykuły w czasopismach mogą być źródłem nowych wiadomości, mogą także służyć pogłębianiu lub aktualizacji wiadomości zdobytych w różnych formach kształcenia ustawicznego, np. na kursach czy w szkole dla pracujących.

Sposoby osiągania wymienionych źródeł samokształcenia mogą być różne. Niektóre z nich są dostępne jedynie w bibliotekach, czytelniach, archiwach i różnego rodzaju muzeach, niektóre zaś są stosunkowo łatwe do zdobycia. W samokształceniu musimy opierać się główmie na źródłach osiągalnych w przeciętnych warunkach. Do takich źródeł zalicza się książki, gazety, czasopisma, przezrocza, płyty, nagrania na taśmach magnetofonowych, czy magnetowidowych. Recenzje i przeglądy, niekiedy prospekty i opisy techniczne można znaleźć w czasopismach ogólnych i fachowych, w prasie codziennej, a także w oświatowych programach radia i telewizji. Porad samokształceniowych można zasięgnąć od osób kompetentnych, wr szkołach i uczelniach, w księgarniach, w bibliotekach i czytelniach. Nawyk kupowania potrzebnych książek i czasopism to ważny etap w tworzeniu własnego warsztatu pracy samokształceniowej. Wymaga to śledzenia nowości wydawniczych:

Polskie tradycje samokształceniowe sięgają znacznie dalej niż w lata dwudziestolecia międzywojennego. Starania o upowszechnienie idei samokształcenia w narodzie polskim były' jeszcze większe w czasach rozbiorów. Niski poziom szkół elementarnych oraz działania gcrmanizacyjne i rusyfikacyjnc zaborców stały' się przyczyną wywołania szerokiego ruchu oświatowego we wszystkich zaborach. Przyjmował on formę samokształcenia indywidualnego bądź zbiorowego, głównie w' postaci kółek samokształceniowych, gdzie ze szczególnym zapałem studiowano historię Polski oraz zagadnienia kultury narodowej. Ruch ten wspierała literatura pedagogiczna, a zwłaszcza takie książki, jak M. Wiszniewskiego Myśli o kształceniu samego siebie (1873), W. M. Kozłowskiego Co i jak czytać (wiele wydań), A. Dygasińskiego Jak się uczyć i jak uczyć innych (1891) oraz prace S. Karpowicza i J. W. Daw ida.

Ważne jest zwrócenie uwagi na karlę tytułową książki, zawierającą podstawowe dane o książce, a więc imię i nazwisko autora, tytuł książki, miejsce i rok wydania. Na odwrocie karty tytułowej znajduje się zwykle: nazwisko redaktora, który książkę zredagował, nazwisko redaktora technicznego i korektora, tłumacza, jeśli książka jest tłumaczona z języka obcego oraz tytuł książki w języku oryginalnym.

Wykład polega na ustnym przekazywaniu odpowiednio uporządkowanych wiadomości przez nauczyciela, wykładowcę, pracownika naukowego. Rozróżnia się wykład konwencjonalny, w którym treść jest bezpośrednio przedstawiona przez wykładowcę w gotowej do zapamiętania postaci: wykład problemowy – oparty na postawieniu jakiegoś zagadnienia, ukazywaniu dróg prowadzących do jego rozwiązania i konsekwencji do jakich to rozwiązanie doprowadziło lub może doprowadzić: wykład konwersatoryjny, który jest swoistą przekładanką słów wykładowcy i słuchaczy, wykonujących odpowiednie zadania lub ćwiczenia dla zdobycia sprawności w stosowaniu przekazywej wiedzy.

Jeżeli sami napisaliśmy jakąś książkę i chcemy ją teraz bardo dobrze zareklamować musimy wiedzieć dokładnie jak to zrobić. Pierwszą podstawową rzeczą jeżeli chodzi o dobre zareklamowanie naszej książki, jest upewnienie się że zareklamujemy nasz produkt we właściwym obszarze, w zależności od tego na jaki temat napisaliśmy naszą książkę, ale i równiez od innych czynnikow. Jednym z podstawowych błędów jakie popełnia się przy reklamowaniu książki jest nieprecyzyjne określenie grupy odbiorców, dlatego musimy jasno określić do jakiej grupy ludzi którzy będą to czytać powinna trafić nasza książka. Pierwszym czynnikiem do dobrej reklamy naszej książki jest to, żeby określić wiek naszych czytelników...

Oprócz uczenia się (w tym powtarzania) trzeba pamiętać o innych równie ważnych sprawach, a mianowicie:

– 1) Należy dowiedzieć się o dokładnym terminie egzaminu. Od lego, ile czasu zostało do egzaminu, zależy tok przygotowania się do niego, czyli rozłożenie powtarzania przedmiotów w czasie. Na przedmioty trudniejsze należy zaplanować więcej czasu. Wiedząc, ile czasu zostało do egzaminu, możemy zdecydować czy będziemy powtarzać w domu, czy też w czytelni, czy będziemy czytali tylko lektury obowiązkowe, czy też i dodatkowe. Jeżeli dt) egzaminu pozostało stosunkowo dużo czasu, nie warto czytać od razu całego materiału, należy natomiast podzielić go na części, lecz w ten sposób, aby zostały 2-3 dni na powtórzenie całości. Ta rezerwa może być przeznaczona na dodatkowe douczenie się, w przypadku gdy w wiadomościach wykryjemy luki.

Czytanie selektywne – inaczej wyrywkowe, taką metodę czytania stosujemy wtedy, gdy nie mamy zbyt dużo czasu na lekturę, a musimy zorientować się w treści i wartości książki, uchwycić i zrozumieć jej podstawową problematykę. Metoda czytania selektywnego polega na: